[ChanChen] เพื่อนรัก NC 18+

NC ChanChen เพื่อนรัก 18+

คำเตือน NC ตอนนี้มีเนื้อหาหยาบคาย

ไม่เหมาะกับคนโลกสวย หรือคนขวางโลก

แต่เหมาะกับคนสวยที่สุดในโลก

กรุณาอย่าอ่านซ้ำๆ เพราะมันมีผลต่อสุขภาพจิตของคุณ

ด้วยรัก

จากธารคุง

ไม่เกินที่จงแดจะตั้งสติได้ มืออุ่นก็เลื่อนมันคลึงแก่นกายของจงแดผ่านเนื้อผ้าอย่างแผ่วเบา ริมฝีปากดูดกลืนความหอมหวานบริเวณหลังคอจงแดอย่างใคร่ในกามรมณ์

จงแดเปิดปากออกเพื่อหอบหายใจ ร่างเล็กไม่สามารถดันตัวชานยอลออกไปได้ ยิ่งพลักออก ยิ่งถูกกอดแน่นขึ้น ยิ่งพยายามหนีออกไป ยิ่งถูกตามตัวเจอได้อย่างง่ายดาย

“อ๊า อย่านะชานยอล อื้อออ”

ร่างเล็กเริ่มรู้สึกปั่นป่วน มือเรียวที่เคยดันมือแกร่งของชานยอล บัดนี้ต้องยกขึ้นมาปิดปากเพื่อกั้นเสียงร้องที่แสดงถึงความสุขสมในกาม

ชานยอลยิ้มได้ใจ เขารู้สึกเป็นผู้ชนะ เพียงชั่วครู่ที่เห็นใบหน้าหวานขึ้นสีด้วยความเขินอาย จงแดกำลังจะถึงจุดหมายปลายทาง อีกแค่นิดเดียวเท่านั้น ชานยอลเร่งขยับมือคลึ่งแก่นที่แข็งอยู่ในร่มผ้าถี่ระรัว

จงแดรู้ว่ามันไม่ถูกต้อง มันผิด มันผิดอย่างมหันต์ มือเรียวไม่อาจจะห้ามชานยอลจอมเอาแต่ใจได้ ไม่นานเกินรอจงแดเหมือนกำลังจะตัวเบา ความต้องการทางเพศของเขากำลังจะระเบิดออกมา จงแดบิดตัวไปมา โดยมีวงแขนแกร่งของชานยอลขั้งเอาไว้อีกที

แต่ชับพลันชานยอลก็หยุดมือลงเสียดื้อๆ เขาเปลี่ยนจากนอนซ้อนจงแดจากทางด้านหลังมาคร่อมร่างเล็กไว้ ดวงตากลมโตฉ่ำเยิ้มด้วยแรงอารมณ์ ริมฝีปากก็ขึ้นสีแดงระรื้นไม่ต่างจากแก้มใสทั้งสองข้าง แขนแกร่งทั้งสองข้างกักกันร่างเล็กๆของจงแดไม่ให้ไปไหน

สายตาราวนักล่าจ้องมองจงแดด้วยความหิวกระหาย มือแกร่งเริ่มจัดการปลดเปลื้องเสื้อผ้าของจงแดออกอย่างง่ายดาย โดยที่จงแดไม่คิดจะขัดขืนใดใดอีกต่อไป

ไม่ใช่เพราะเขาสมยอม

แต่เพราะชานยอลคือคนที่เอาแต่ใจ ด้วยความเป็นเพื่อนรักที่คบกันมานาน จงแดจึงยอมตามใจชานยอล

ชานยอลก้มลงซุกไซ้ซอกคอขาวอย่างรุนแรง จงแดกัดริมฝีปากแน่นเพื่อห้ามเสียงที่จะหลุดออกมา ร่างกายของจงแดตอบสนองชานยอลอย่างไร้ที่ติ ไม่รู้ทำไม จงแดไม่รู้เลย

ว่าทำไมเขาถึงยอมให้ชานยอลทำแบบนี้กับร่างกายของเขา

แต่ที่น่าแปลกไปกว่านั้นคือ...

ทำไมเขาถึงรู้สึกดี และเคลิบเคลิ้มไปกับมัน...

ชานยอลไล่ริมฝีปากเก็บกลืนทุกส่วนของร่างกายจงแด มือหนาไล่เร้าเร่งลูบปลุกความกระหายในกามาให้ตื่นขึ้นอีกครั้ง จงแดเสียงแทบขาดใจ เขาอยากจะปล่อยเสียงครางออกมาดังๆ แต่มันติดอยู่ที่ห้องนอนนี้ไม่ได้กันเสียงเท่าไหร่นัก

ร่างเล็กบิดตัวเร้าๆใต้ร่างสูง จงแดหอบหายใจอย่างหนักเมื่อชานยอลไม่ยอมหยุดซุกไซ้และทำรอยบนตัวเขา สองมือแกร่งลูบขึ้นลดบริเวณเอวคอดอันอ้อนแอ้น ซึ่งมันสร้างความปั่นป่วนให้จงแดไม่น้อยเลยทีเดียว

ร่างกายและสมองของจงแดมันย้อนแย้งกันอย่างหนัก จงแดกำลังมีอะไรกับเพื่อนสนิทตนเอง แต่ถึงอย่างนั้นมันไม่ใช่ครั้งแรก แต่จงแดก็ไม่อยากให้มันมีครั้งต่อๆไป

ชานยอลผละตัวออก แต่มือแกร่งกลับตรึงข้อมือบางของจงแดไว้แน่น เขาจะไม่ยอมให้จงแดขัดขืน หรือแม้กระทั้งดื้อดึงที่จะหนีเขาไป รอยรักสีกุหลาบอาบผิวสีซีดของจงแดได้อย่างสวยงาม

ชานยอลยิ้มให้กับผลงามตรงหน้าของเขา จงแดงดงามราวนางฟ้า แต่กลับใจร้ายดังซาตาน ถ้าเทียบจงแดเป็นดอกไม้ จงแดคงคล้ายกับดอกฝิ่นสีแดง

เร่าร้อน

ดึงดูด

น่าค้นหา

แต่พิษที่มันมีกลับร้ายเหลือเลยทีเดียว

ชานยอลค่อยๆคว้าเข็มขัดของตัวเองที่อยู่หัวเตียงมามัดข้อมือขาว เพื่อกันไม่ให้จงแดหนีไป หรือบางทีมันอาจจะถูกใช้แค่ตอบสนองความต้องการทางเพศอันสุดแสนวิปริตของชานยอลเอง

จงแดไม่ขยับกายหนี ปล่อยให้ชานยอลจับข้อมือตนมัดเข้ากับหัวเตียงด้วยเข็มขัดหนังราคาเกือบเหยียบหนึ่งแสนวอน

ชานยอลผละมองจงแดรอบที่สอง มือแกร่งลูบไล้ผิวกายจงแดอีกครั้งราวถนอมแก้ว มือแกร่งไล่ผ่านทุกสัดส่วนของจงแดอย่างหยาบโลน

ใบหน้าสีซีดขึ้นสีแดงจนเหมือนว่ามันจะระเบิดออกมา คล้ายกับหัวของมนุษย์เมื่อโดนรถเหยียบจนมันเละ จงแดรู้สึกเหมือนโดนกระแสไฟฟ้าและไฟไหลผ่านเข้าตัวไปพร้อมๆกัน

มันทั้งร้อน และเสียวอย่างประหลาด แก่นของจงแดแข็งขึ้นสู้กับอากาศหนาวของเครื่องปรับอากาศที่มีอุณหภูมิสูงกว่าสภาพอากาศจริงๆเสียด้วยซ้ำ

“ชานยอลของร่างกายของจงแดได้ไหม”

เสียงทุ้มกระซิบแผ่วราวจะเผาไหม้จงแดไปในเวลาเดียวกัน เรียวขาขาวถูกจับแยกออกเสียกว้าง ทางรักของจงแดมันขมิบตอดรับถี่ๆอย่างเชื้อเชิญ โดยที่จงแดเองก็ไม่อาจควบคุมให้มันหยุดได้

“นายมันน่าสมเพช”

จงแดพูดแล้วถ่มน้ำลายใส่อีกคนอย่างรังเกียจ

ชานยอลใช้สองมือบิดขยี้ยอดอกสีชมพูน่ากินอย่างรุนแรง เขาไม่สนในสิ่งที่จงแดทำ ความเสียวไหลผ่านร่างจงแดซ้ำๆราวกับตอกย้ำว่าชานยอลกำลังจะสืบพันธุ์กับเพศเดียวกันอยู่

“อ๊าาาาาา... พอ.. อ๊ะ! ชานยอลพอแล้ว”

จงแดร้องขออย่างสุดจะทนในทุกสิ่งอย่างไม่ว่าจะเป็นความเสียวระคนทุกข์ หรือความรู้สึกผิดที่อาบขั่วหัวใจจงแดอยู่ เขาก็อยากจะให้ชานยอลหยุดมัน ก่อนที่ทั้งคู่จะไม่สามารถหยุดมันลงได้

จงแดรับรู้ถึงท่อนเนื้ออุ่นของชานยอลที่ดุนดันอยู่ปากทางหวาน จงแดกัดฟันแน่น อยากให้ชานยอลหยุด ไม่ว่าเขาจะอยากให้มันมากระแทกอยู่ในตัวมากแค่ไหนก็ตาม

“ชู่วว อย่าเกร่งนะ เดี๋ยวจะดีเอง”

ชานยอลกระซิบบอก ก่อนจะก้มตัวลงปรนเปรอความสุขสมให้จงแดโดยการดูดชิมรสหวานจากยอดอกสีสดทั้งสองข้างไปมา ชานยอลไม่ปล่อยให้ยอดอกของจงแดว่าง อีกข้างก็ถูกดูดกลืนด้วยริมฝีปาก อีกข้างจะถูกบดขยี้ด้วยนิ้วมือแกร่ง

“อ๊า.... เบา... ชานยอลเบาหน่อย มันเจ็บ อ๊ะ! ชานยอ.... อ๊าาาาาาา”

เสียงหวานที่สุดจะกดกลั้นไม่ให้ครางออกมาก็ไม่สามารถ จงแดยอมรับว่าชานยอลมีบทรักที่ค่อนข้างเลิศรสอยู่ไม่น้อย

ชานยอลแสนดื้อดึง ยิ่งจงแดครางห้ามเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งทำการล่วงล้ำร่างกายจงแดมากขึ้นเท่านั้น ความใหญ่โตแข็งขลึงเต็มที่ มันพร้อมที่จะทำการเสือกตัวเองเข้าไปรับสัมผัสความเสียวจากช่องทางรักสีสด

ชานยอลรีบผละตัวออกมาจากยอดอกทั้งสองข้างของจงแด แล้วหันมาสนใจกับแก่นกายของเขาแทน

ชานยอลรูดรั้งมันเพื่อบอกกับตัวเองว่าแท่งเนื้อนี้พร้อมจะสร้างความเสียวให้กับจงแดแล้ว ชานยอลจับแก่นของเขาจ่อมันเข้ากับทางรักสีหวานที่กำลังตอดตุบๆ

เขาไล่มองร่างกายของจงแดอีกครั้ง ข้อมือทั้งสองข้างถูกมัดไว้ด้วยเข็มขัดของชานยอลเอง มันขึ้นเป็นรอยแดงอย่างเห็นได้ชัด ใบหน้าหวานสบอารมณ์ไม่พอใจตัวชานยอลอย่างมาก

ร่างกายที่ดูบอบบางแสนน่าถนุถนอม เอวคอดที่น่าบีบให้แหลกภายในมือของเขา เรียวขาถูกแยกออกกว้างด้วยฝีมือของเขาผู้เอาแต่ใจ

แก่นขนาดใหญ่กดเข้าทางรักอย่างใจเย็น ไม่มีการเบิกทาง ไม่มีแม้แต่สารหล่อลื่น แม้มันจะฝืดเคืองชานยอลก็ยังดื้อดึงยัดมันเข้าไปจนสุดแท่งยาว

จงแดไม่แน่ใจว่าตัวเขาเป็นอะไร ความเจ็บปวดที่ทำเอาเขาหน้ามืด ทำให้รู้สึกปวดหัวจนจะระเบิดออกมา แต่มันกลับรู้สึกดี มือแกร่งทั้งสองข้างเลื่อนจับเอาที่เอวคอด เขาออกแรงบีบมันเบาๆ

“Fuck You!”

จงแดสบถด้วยความทรมาน มือใหญ่เริ่มควบคุมเอวเล็กคอดให้ขยับเข้าออก จงแดเจ็บ เขารู้ว่าตัวเองเจ็บ เอวที่ถูกบีบกดก็ปวดเสียจนทรมาน ทางรักที่ถูกเสียดสีด้วยความฝืดยังรู้สึกแสบร้อน

แต่ไม่มีแม้แต่หยาดน้ำตาแห่งความเจ็บปวด มีเพียงเสียงร้องนำลอตามแรงกระแทกของชานยอล

“เรียกชื่อฉัน!!”

ชานยอลคำรามก่อนจะเลื่อนฝ่ามือมาที่ลำคอขาว เขาเริ่มบีบ สลับกับการผ่อนแรงให้จงแดหายใจอย่างไม่สะดวกนัก รอยฝ่ามือขึ้นได้ชัดที่คอของจงแด

ร่างกายเริ่มกระตุก เพียงแค่ชั่วครู่ที่ทุกอย่างใกล้มืดดับ ออกซิเจนไม่ไหลมาเลี้ยงสมอง ทุกอย่างกำลังจะจบ จงแดกำลังได้เป็นอิสระ อีกนิดเขาจะได้สัมผัสกับความตาย โดยที่ในขณะนี้เขาจ้องหน้ากับมันอยู่

เมื่อจงแดรู้สึกเช่นนั้น ชานยอลจะลายมือออก ปล่อยให้ร่างบางโก่งตัวสูดออกซิเจนเข้าไปในลำคอพร้อมกับการไอที่ดูเหมือนจะผิดปกติอย่างมาก

ก่อนที่ชานยอลจะลงมือบีบมันใหม่ซ้ำแล้วซ้ำเล่า มองดูร่างจงแดกระตุกตอนใกล้ตาย มีบางครั้งที่มันเกือบจะสายไปทำให้จงแดปัสสาวะออกมาอย่างน่าเวทนา แต่ชานยอลก็ไม่รังเกียจแม้แต่น้อย เขายังตั้งใจที่จะร่วมเพศกับจงแดต่อไป

“อ๊ะ!! ช.. ชาน... อ๊ะ.. ชานยอล..”

เสียงเรียกแผ่วๆของคนใกล้ขาดใจมันทำให้ชานยอลรู้สึกดี ร่างสองร่างสอดประสานกันเป็นหนึ่งเดียวด้วยความวิปริตอย่างขีดสุด ชานยอลเริ่มเร่งเอวใส่อีกคนอย่างบ้าคลั่ง

“อ่าส์ ดีจงแด... ดีมาก.. รักฉัน!!! รักฉันเหมือนที่ฉันรักนาย!!!”

ชานยอลตะโกน ก่อนจะมองท่อนเนื้อขนาดใหญ่กระแทกเขาออกในร่างของจงแด เขายิ้มอย่างพอใจ มองมันด้วยความสุข เขาชอบแบบนี้ เลือดที่ติดมาตามขนาดแท่งทำให้มันลื่นมากขึ้นในการสอดใส่

ชานยอลพอใจก่อนจะออกแรงบีบคอจงแดมากขึ้น จงแดตัวกระตุก เขาจ้องหน้ากับความตายซ้ำๆ เรียวขาแยกออกกว้างอย่างอัตโนมัติ ชานยอลยิ้มก่อนจะคลายมือออกอีกครั้ง เขาปล่อยมือออก

ยิ้มให้จงแด รอยยิ้มที่แตกต่างไปจากเดิม มันดูไร้แววตาของชานยอลคนเดิม มันคือปีศาจอีกตนที่แอบซ้อนอยู่ในตัวชาน รอเวลาที่จะเปิดเผยออกมา

ชานยอลง้างมือขึ้นสูงก่อนจะฟาดมันลงที่ใบหน้าจงแดสลับไปมากับการกระแทกท่อนเนื้อ

“อ๊า.. ชานยอล... อื้อออ... ชาน.. อ่ะ!!! ชานยอล”

จงแดทั้งแสบและเจ็บใบหน้าไปหมด เขาต้องทน อย่างที่บอกว่าชานยอลเป็นคนเอาแต่ใจ เขาห้ามมันไม่ได้ ทำได้เพียงอดทนและทำมันต่อไป

แม้จะรู้ว่าผิด แต่จงแดก้าวเข้ามาในโลกทั้งใบของชานยอลแล้ว และจงแดคือทุกอย่างของชานยอล

สำหรับชานยอลแล้ว...

จงแดคือโลกทั้งใบของเขา

“พอ!!! ชานยอล!! อื้ออออ... เจ็บ อ้ากกก!!!”

จงแดไม่ขอให้ชานยอลหยุดกรากระทำอันป่าเถื่อนนี้ได้ เขาทำได้เพียงปรับตัวและทนไปกับมัน

บางครั้งก็เจ็บเจียนตาย แต่สุขสมเจียนบ้า

ยามชานยอลกระทำรุนแรงหัวใจดวงนี้มันเต้นรัวๆอย่างพอใจ ริมฝีปากที่แย้มยิ้มแม้เลือดจะกกปากเพียงใด กระพุ้งแก้มทั้งสองข้างแตกพอๆกับริมฝีปากที่โดนชานยอลกัด

ใบหน้าของจงแดอาบไปด้วยเลือดของตัวเขาเอง เขายิ้มให้กับชานยอลที่กระหน่ำจูบและตบเขาไม่ยอมหยุด จงแดไม่จูบตอบ ไม่สนองความใคร่ทางใดมากไป เขาทำมันไปตามธรรมชาติของตัวเอง

ชานยอลเริ่มกัดฝั่งรอยฟันตัวเองไปตามตัวของจงแด ร่างเล็กเจ็บเจียนบ้า เขาไม่อยากดิ้น เพราะยิ่งดิ้นชานยอลยิ่งรุนแรง ชานยอลพยายามมากที่จะทำรอยกัดไปทั่วตัวของจงแด ชานยอลมองมันเป็นงานอดิเรก มันคือการบูชาจงแด

สังเวยเขาด้วยความรัก ลุ่มหลงอย่างไม่สามารถหวนกลับ ยิ่งนานยิ่งจมดิ่ง เขาทั้งคู่ช่วยกันขุดหลุมฝั่งตัวเอง แม้รู้ว่าจะต้องตายในดินที่เหม็นอับ พวกเขาก็ยอม เมื่อรู้ว่าข้างกายจะมีคนอีกคน

“จงแด อ่าส์... จงแด จงแด จงแด”

ชานยอลพร่ำครวญชื่อจงแดไม่ขาดปาก เขาไล่จูบ ไปกัดไปอย่างคนบ้า จงแดได้แต่ร้องด้วยความเจ็บปวด จงแดเริ่มทรมาน เขาสะบัดศรีษะไปมาเพื่อเรียกสติที่ใกล้จะหายไป

ปลายทางปลายสวรรคเริ่มเข้าใกล้ ท่อนเนื้อของจงแดชูชัน มันเป็นการสำเร็จความใคร่ที่ไร้ความสุข

“อ้ากกก!!! อื้อออ... ชานยอล ชานยอล อ้ากกก!!!”

รอยแล้วรอยเล่าที่ประจับลงบนตัวของจงแด รอยฟันของชานยอลสร้างเป็นบาดแผลอันแสนเจ็บปวด อาบไปด้วยเลือดและน้ำลายของเขา ก่อนที่แผลจะเริ่มแห้งและเปลี่ยนเป็นแผลเป็นตลอดไป

มันจะไม่มีวันหาย จงแดจะจำได้ จงแดจะรับรู้ว่าเป็นของเขาของเขาเพียงคนเดียว

“ใกล้แล้ว จงแด.. ใกล้แล้ว”

ชานยอลรัวแก่นเนื้ออย่างคนคลั่ง เขาไม่สนใจว่าทางรักของจงแดจะฉีกเพียง แต่ใบหน้าของจงแดยังคงแย้มยิ้ม และส่งเสียงร้องอยู่ ชานยอลก็รู้แล้วว่าจงแดไม่เป็นไร..

“อ๊า.. ชานยอล!!! ชานยอล”

“อ่าสสสสส์”

จงแดปล่อยความเหนียวข้นออกมาจากแก่นตัวเอง แม้การร่วมเพศในครั้งนี้จะเต็มไปด้วยความทรมานอย่างถึงขีดสุด แม้ว่าจะเกือบตายอยู่หลายรอบ..

จงแดก็ปลดปล่อยออกมาได้

ทางรักสีหวานที่ทั้งอ่อนนุ่ม และตอดแท่งร้อนของชานยอลมันทำงานได้ดี ชานยอลรู้สึกเสียวปนสะใจจนสามารถหลั่งน้ำสีขาวออกได้

ชานยอลพรมจูบจงแดที่เหนื่อยอ่อนอยู่เช่นนั้น...