[ChanChen] เพื่อนรัก (2) nc 18+

ริมฝีปากสีสดสลับกันประทับทาบลงไปอย่างไม่เร่งร้อน ร่างกายเริ่มเบียดชิด ลิ้นร้อนของใครสักคนกำลังรุกล้ำเข้าไปในโพรงปากของอีกคน ความนุ่มหยุ่นของลิ้นสัมผัสกันไปมา ไล่เลียไปตามไรฟัน และเกี่ยวพันกันอย่างไม่อยากให้มีใครมาพรากเขาออกไปจากกัน ก่อนที่จะไล่จูบใหม่ที่เดิม เป็นซ้ำๆเช่นนี้อยู่เรื่อยไปไม่มีแยก

ลิ้นร้อนของชานยอลไล่ต้อนจนร่างเล็กหนีไม่พ้น หลบไม่ทัน กลับแพ้ให้กับทุกอย่างที่เป็นชานยอล แม้จะบอกใจให้เกลียดอีกคนเจียนจะตาย เขารู้ว่าความสัมพันธ์ของพวกเขาควรหยุดอยู่แค่เพื่อนรัก

แต่ทุกอย่างมันไกลเกินกว่าจะกลับไปเป็นแค่เพื่อนได้ ทั้งที่หัวใจของเขาต่างรู้ดี ว่ามันไม่ควร แต่ความรู้สึกที่มีอยู่ในใจนั้นมันมากกว่าสิ่งถูกต้อง

เหมือนพวกเขาบอกกับตัวเองว่าโอเคกับมัน ความสัมพันธ์ที่ต้องหลบซ้อน บอกกับคนอื่นว่าเป็นเพื่อนรักกัน

แต่ถึงจะเป็นเช่นนั้น พวกเขารู้ดี ว่าความรู้สึกของพวกเขามันแสนยิ่งใหญ่แค่ไหน ไม่ว่าสิ่งใด ไม่ว่าจะทะเลาะกันขนาดไหน ไม่ว่าจะเป็นอย่างไรก็ตาม มันไม่มีทางทำลายความสัมพันธ์ของพวกเขาลงได้ง่ายๆ

ความงดงามในตัวจงแดยังคงมีมากมาย ยังเหลือให้แมลงโง่อย่างชานยอลริมชิมอยู่หลายครั้งต่อหลายครั้ง ทั้งผิวกาย รูปหน้า ความงดงามบนใบหน้านวลเนียนนั้น

ทุกอย่างงดงามราวเทพธิดา ร่างขาวถูกอีกคนระดมจูบอย่างสัตว์ป่า ชานยอลเร่งรีบในการปลดเปลื้องเสื้อผ้าของจงแดออกอย่างว่องไว

ร่างกายร่างเล็กไร้ซึ่งเสื้อผ้าปกปิด แม้จะตื่นเต้น จงแดก็รู้สึกว่าละอายแก่ใจไม่น้อย วงแขนแกร่งโอบคนตัวเล็กไว้อย่างอ่อนโยน ใบหูขาวกำลังถูกลวนลามจากคนเอาแต่ใจ ริมฝีปากได้รูปกำลังงับติ่งหูนิ่มของอีกคน

ขนอ่อนตามตัวขาวของจงแดลุกกราว ใบหน้าหวานขึ้นสีแดงด้วยแรงปรารถนาที่อยู่ในร่าง ชานยอลไล่ไซ้อีกคนตั้งแต่หูลงมาถึงลำคอ รอยกัดในตอนเช้ายังไม่หายดี ชานยอลก็กัดมันซ้ำอีกครั้ง

“อื้อออออ”

จงแดร้องในลำคอด้วยความเคยชิน แม้จะเจ็บแต่กลับรู้สึกดี เพียงเพราะสัมผัสนี้ได้รับจากชานยอล ชานยอลคร่อมทับร่างอีกคนบนโซฟา ขาขาวถูกยกขึ้นให้พาดที่ไหล่อย่างเคยตัว ชานยอลบดเบียดสะโพกแกร่งลงเสียดสีกับเอวเล็ก ความเป็นชายตื่นใหญ่อย่างเดิม ทางรักที่ระบมเพราะถูกอีกคนล่วงล้ำซ้ำแล้วซ้ำเล่ามันยังคงขมิบปรารถนาอย่างเอาแต่ใจไม่ต่างจากชานยอล

ริมฝีปากของชานยอลมันทั้งนิ่มและร้อน ยามได้มาสัมผัสกับผิวของจงแดโดยตรง ร่างเล็กรู้สึกดีกว่าอะไรใดๆ เพียงให้ร่างกายนี้ถูกล่วงล้ำโดยชานยอล โดนทุบตี ตบหน้า บีบคอ หรืออะไรก็ตาม หากมันมาจากชานยอล จงแดพร้อมจะยิ้มรับ

“ฉันจะทำให้นายหนีฉันไปไหนไม่ได้”

เสียงทุ้มกล่าวก่อนจะปลดกางเกงออก และจับเจ้าแท่งร้อนออกมา เขาขยับมือชักมันเบาๆ และไปจ่อที่ริมฝีปากบางของจงแด มือแกร่งลูบหัวของอีกคน เป็นเชิงขอร้องให้จงแดออรัลให้กับเขา

จงแดใช้ริมฝีปากแตะลงไปที่ปลายแก่นก่อนจะค่อยๆเลียให้น้ำลายชุ่มทั่วแก่นชองชานยอล เพื่อให้การออรัลง่ายมากขึ้น อย่างน้อยมันก็จะลื่นกว่าใช้ปากสัมผัสกับท่อนโดยตรง

“อ่าส์ จงแด...”

ชานยอลครางแผ่วเมื่อจงแดเริ่มใช้มืออีกข้างมาจับชักท่อนร้อนเขา และปากก็ยังคงดูดเลียอยู่ไม่ห่างกัน ร่างเล็กอ้าปากเพื่อครอบแก่นของชานยอล จงแดยอมรับ ว่าเขาไม่ชินกับการออรัล เพราะของชานยอลค่อนข้างใหญ่ และทำได้ยาก

แก่นร้อนเข้าไปในโพรงปากของจงแด ก่อนที่ร่างขาวจะค่อยๆเลื่อนปากเข้าออก โดยที่ไม่ลืมเก็บฟันเพื่อป้องกันไม่ให้ฟันสวยครูดกับแก่นชานยอล เขาไม่อยากให้ชานยอลเจ็บ ไม่เลยสักนิด

ฝ่ามือร้อนประคองศีรษะของจงแด ก่อนจะกดมันข้ามาหาแก่นเขาให้มากขึ้น ท่อนร้อนที่ทั้งใหญ่และยาวหายเข้าไปในปากและคอของจงแด แม้จะสำลักจนจะทนไม่ไหว แต่จงแดกลับอดทน และทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ปลายท่อนของชานยอลอยู่ในคอของจงแดอย่างที่ไม่ควรเป็น จงแดค่อยๆตอบแก้มเข้ามาสัมผัสกับท่อนเนื้อในโพรงปากเพื่อเอาใจชานยอล

ชานยอลได้ใจ ฉีกยิ้มกว้างและเป็นผู้ควบคุมเกมอีกครั้ง เขาขยับเอวเข้าออกอย่างเอาแต่ใจ ทุกครั้งแก่นใหญ่ก็จะเลยเข้าลำคอของจงแดตลอด การหายใจที่ทำได้อยากทำให้จงแดเริ่มตาลาย

“อืม.. ดีจงแด.. ดีมาก”

ชานยอลชมคนตัวเล็กไม่ขาดสาย และเร่งการกระแทกให้รุนแรงขึ้น ยามใดที่จงแดตอบแก้มเข้าสัมผัสกับท่อนใหญ่ เขากลับรู้สึกดี จงแดที่รู้ว่าชานยอลเริ่มกระแทกท่อนแรงเกินไป จึงค่อยๆใช้มือขึ้นมาดันอีกคนเอาไว้

“อึก.... อื้อ....”

ร่างขาวครางเบาๆเพราะแรงกระแทกที่ถี่และรัวของชานยอล ใบหน้าหวานสั่นคลอนไปมาอย่างรุนแรง ท่อนเนื้อทะลวงเข้าไปถึงลำคอตลอดการออรัล ถ้าเป็นมนุษย์คนอื่นคงทนไม่ไหว แต่เพราะนี่คือจงแด และคนที่ทำคือชานยอล ถึงไม่แปลกใจเลย ที่จงแดจะสามารถทนกับความทรมานได้ขนาดนี้

ชานยอลเมื่อรู้ว่าตัวเองใกล้ถึงความใคร่ เขารีบกระแทกอย่างแรง และกดแก่นให้เข้าไปในโพรงปากของจงแดจนหมด ก่อนจะปล่อยน้ำคาวขุ่นสีขาวเข้าไปในตัวของจงแด ร่างเล็กเริ่มสำลัก และน้ำตาคลอ ชานยอลรีบถอนแก่นออกมาและปล่อยน้ำขุ่นที่เหลืออยู่บนใบหน้าของจงแด โดยที่จงแดยังคงสำลักอยู่เช่นนั้น

ชานยอลกดจูบที่หน้าผากใสของจงแด และไล่กดจูบไปตามใบหน้าหวานของจงแดอย่างรักใคร่ ก่อนจะดันตัวจงแดให้นอนลงบนโซฟาอย่างเดิม ร่างของชานยอลก็ทาบทับลงไปบนตัวของจงแดอย่างถือตัว มือแกร่งจับขาเรียวมาพาดบ่า

ส่วนอีกมือที่ว่างอยู่ก็ค่อยๆจับแก่นจ่อเข้าไปที่ทางหวาน เอวของคนทั้งคู่เริ่มเบียดเข้าหากันอย่างจริงจัง ชานยอลเฝ้ามองท่อนเนื้อของตัวเองจมหายเข้าไปในทางรักอย่างพอใจ

“อ่าส์ ดี... รัดแน่นมาก”

ชานยอลครางกระเส่าในขณะที่จงแดเอาแต่กัดฟันแน่น เขากำลังอดทนกับท่อนเนื้อที่ใหญ่โต วันนี้ชานยอลทำเบากว่าปกติ คงเป็นเพราะอยากจะขอโทษเรื่องที่ทำในตอนเช้าของวันนี้ จงแดเข้าใจมันดี

“อย่า.. อย่าแรงนัก”

จงแดร้องบอกเมื่อชานยอลเริ่มจะสาวเอวเข้าออก ภายในของจงแดมันแสนวิเศษ มันทั้งอ่อนนุ่ม อุ่น และรัดแน่น ท่อนเนื้ออันใหญ่รัดกับแก่นถี่ๆ จนชานยอลเริ่มขยับ เอวแกร่งขยับเข้าออกเบาๆ จงแดหอบหายใจอย่างหนักเพื่อผ่อนคลาย

แขนขาวกอดที่ไหล่ของชานยอลแน่น ไม่ต่างจากชานยอลที่เอาแต่ประคองเอวเล็กๆ ความใหญ่โตสาวเข้าออกอย่างเนิบๆในตอนแรก แต่ตอนนี้เมื่อจงแดเริ่มปรับตัวได้ ร่างของพวกเขาทั้งคู่ก็สอดประสานกันอย่างดี

แรงกายที่ส่งไปให้จงแดทำเอาแก่นของจงแดลุกขึ้น ใบหน้าหวานซุกลงบนไหล่กว้างแล้วปล่อยเสียงครางเบาๆ ชานยอลขยับกายอย่างช้าๆ แต่รุนแรงทุกการกระแทก

“อย่าหนีฉันไป อ่า...”

ชานยอลครางบอกแล้วกระแทกกายเข้าไปในตัวของจงแดอย่างรุนแรง จงแดครางเสียงหวานแล้วกอดเข้าที่ไหล่อีกคนแน่น

“ฉันหนีไป.. อ่า.. อ๊ะ... ไปไหนไม่ได้แล้ว”

จงแดพยายามตอบโดยไม่ครางออกมามาก แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ครางอยู่ดี มือแกร่งลูบหัวของอีกคนอย่างเอ็นดู ความอ่อนโยนนี้ทำเอาจงแดอบอุ่นหัวใจไปหมด

เขาหนีไปไหนไม่ได้จริงๆ เขาหนีไปจากชานยอลไม่ได้ แม้ว่าจะไม่เข้าใจเหตุผลนี้ก็ตาม มันเหมือนมีโซ่ล่ามจงแดไว้ เป็นโซ่ที่ล่ามพวกเขาสองคนติดกันไว้ พวกเขาต้องอยู่ด้วยกัน และไม่สามารถแยกจากกันไปไหนได้

“อย่าหนีฉัน... ฉันรักนายนะจงแด.. อ่า.. จงแด”

เสียงทุ้มครางอย่างพึงพอใจ ก่อนที่จะไล่จูบที่ร่างเล็ก เอากอดจงแดแน่น เขากลัวเหลือเกินว่าดวงใจของเขาจะหายไปไหน ชานยอลสอดกายเข้าประสานในทางรักซ้ำๆ โดยมีเสียงครางและหอบหายใจเป็นเพลงบรรยายบทรักอันแสนร้อนแรง

ชานยอลพลิกร่างของจงแดให้ขึ้นไปอยู่ทางด้านบน ใบหน้าหวานขึ้นสีแดงอีกรอบ มือเรียวจับบ่าของชานยอลอย่างรู้งาน และเริ่มขยับโยกกายไปบนท่อนเนื้อของชานยอล แม้ว่าจะทำมันได้ช้า แต่ชานยอลกลับชอบใจ

ในมุมนี้ มุมที่เขามองเห็นจงแด ใบหน้าหวานชื้นเหงื่อ แก้มสีชมพูเริ่มขึ้นสีแดง ริมฝีปากที่เจ้าตัวกัดมันซ้ำๆเพื่อกั้นความเสียว ร่างกายขาวที่ดูงดงาม

มันช่างแสนวิเศษ มีเพียงเขา มีเพียงชานยอลคนเดียวเท่านั้นที่ไดจับจ้องมอง และรอบครองสิ่งสวยงามหาใดเปรียบได้บนโลกใบนี้

จงแดคือโลกทั้งใบของชานยอล

ถ้ามีอะไรมาพาจงแดไปจากเขา ชานยอลก็ไม่รู้เลยว่าเขาควรทำยังไงต่อไป เขาคงต้องออกตามหาจงแด หากได้จงแดกลับมาแล้ว เขาจะไม่ยอให้ร่างเล็กคลาดสายตาไปไหน

“อ๊ะ.. อ๊ะ... ชานยอล อื้อออออ.. อย่าเด้งสวน”

จงแดสั่ง เพราะยามที่ชานยอลเด้งสะโพกส่วนเข้าหาทางหวาน มันทำให้จงแดจุกจนต้องเกร็งตัว ร่างกายของจงแดขยับขึ้นลงอย่างเป็นธรรมชาติ

โดยมีชานยอลลูบไล่ร่างกายอยู่ไม่ห่าง สะโพกกลมนิ่มถูกบีบเค้นอย่างรักใคร่ แก่นเนื้ออันใหญ่เข้าออกอยู่ภายในรูหวานอย่างสนุกสนาน

ความใหญ่โตมันมอบให้ซึ่งความเสียวและความอึดอัด แต่ถึงอย่างนั้นจงแดก็ชอบมากเสียงจนต้องร่อนสะโพกกับท่อนเนื้อของชานยอลอย่างสนุกสนาน

การร่วมรักที่ดูไม่มีลีลาอะไรมากมาย แต่สิ่งที่จงแดได้คือความรู้สึกที่ชานยอลจะบอกเขา ไม่นานนั้น ชานยอลก็จับสะโพกเล็กให้ยึดแน่น

ก่อนจะเริ่มเป็นผู้คุมเกมเซ็กส์ในครั้งนี้ด้วยตัวเอง ท่อนขนาดใหญ่เริ่มรัวเข้าออกรูเล็กๆอย่างรุนแรง จงแดครางเสียงหลง ก่อนที่ความเสียวจะไล่ไปที่ท้องน้อย จงแดปลดน้ำสีหวานออกมาที่หน้าท้องของชานยอล

เมื่อเห็นเช่นนั้นชานยอลก็เริ่มขยับกายให้เข้าออกในทางหวานของจงแดต่อไปอย่างเอาเป็นเอาตาย ความร้อนที่เกิดจากการเสียดสีทำให้ทางหวานร้อนระอุ จนชานยอลใกล้ปลดปล่อยทันที

จงแดรีบก้มไปกดจูบกับชานยอล แล้วช่วยร่างสูงรัวสะโพกเข้าออก ไม่นานเกินรอน้ำคาวของชานยอลก็ถูกปลดปล่อยเข้าไปในร่างกายของชานยอล

จงแดซบตัวลงบนไหล่กว้างอย่างหมดแรง และพยายามจะยกสะโพกออก แต่ชานยอลกลับกดมันไว้ และเริ่มบทรักครั้งต่อไปอย่างเร้าร้อน

[ChanChen] เพื่อนรัก NC 18+

NC ChanChen เพื่อนรัก 18+

คำเตือน NC ตอนนี้มีเนื้อหาหยาบคาย

ไม่เหมาะกับคนโลกสวย หรือคนขวางโลก

แต่เหมาะกับคนสวยที่สุดในโลก

กรุณาอย่าอ่านซ้ำๆ เพราะมันมีผลต่อสุขภาพจิตของคุณ

ด้วยรัก

จากธารคุง

ไม่เกินที่จงแดจะตั้งสติได้ มืออุ่นก็เลื่อนมันคลึงแก่นกายของจงแดผ่านเนื้อผ้าอย่างแผ่วเบา ริมฝีปากดูดกลืนความหอมหวานบริเวณหลังคอจงแดอย่างใคร่ในกามรมณ์

จงแดเปิดปากออกเพื่อหอบหายใจ ร่างเล็กไม่สามารถดันตัวชานยอลออกไปได้ ยิ่งพลักออก ยิ่งถูกกอดแน่นขึ้น ยิ่งพยายามหนีออกไป ยิ่งถูกตามตัวเจอได้อย่างง่ายดาย

“อ๊า อย่านะชานยอล อื้อออ”

ร่างเล็กเริ่มรู้สึกปั่นป่วน มือเรียวที่เคยดันมือแกร่งของชานยอล บัดนี้ต้องยกขึ้นมาปิดปากเพื่อกั้นเสียงร้องที่แสดงถึงความสุขสมในกาม

ชานยอลยิ้มได้ใจ เขารู้สึกเป็นผู้ชนะ เพียงชั่วครู่ที่เห็นใบหน้าหวานขึ้นสีด้วยความเขินอาย จงแดกำลังจะถึงจุดหมายปลายทาง อีกแค่นิดเดียวเท่านั้น ชานยอลเร่งขยับมือคลึ่งแก่นที่แข็งอยู่ในร่มผ้าถี่ระรัว

จงแดรู้ว่ามันไม่ถูกต้อง มันผิด มันผิดอย่างมหันต์ มือเรียวไม่อาจจะห้ามชานยอลจอมเอาแต่ใจได้ ไม่นานเกินรอจงแดเหมือนกำลังจะตัวเบา ความต้องการทางเพศของเขากำลังจะระเบิดออกมา จงแดบิดตัวไปมา โดยมีวงแขนแกร่งของชานยอลขั้งเอาไว้อีกที

แต่ชับพลันชานยอลก็หยุดมือลงเสียดื้อๆ เขาเปลี่ยนจากนอนซ้อนจงแดจากทางด้านหลังมาคร่อมร่างเล็กไว้ ดวงตากลมโตฉ่ำเยิ้มด้วยแรงอารมณ์ ริมฝีปากก็ขึ้นสีแดงระรื้นไม่ต่างจากแก้มใสทั้งสองข้าง แขนแกร่งทั้งสองข้างกักกันร่างเล็กๆของจงแดไม่ให้ไปไหน

สายตาราวนักล่าจ้องมองจงแดด้วยความหิวกระหาย มือแกร่งเริ่มจัดการปลดเปลื้องเสื้อผ้าของจงแดออกอย่างง่ายดาย โดยที่จงแดไม่คิดจะขัดขืนใดใดอีกต่อไป

ไม่ใช่เพราะเขาสมยอม

แต่เพราะชานยอลคือคนที่เอาแต่ใจ ด้วยความเป็นเพื่อนรักที่คบกันมานาน จงแดจึงยอมตามใจชานยอล

ชานยอลก้มลงซุกไซ้ซอกคอขาวอย่างรุนแรง จงแดกัดริมฝีปากแน่นเพื่อห้ามเสียงที่จะหลุดออกมา ร่างกายของจงแดตอบสนองชานยอลอย่างไร้ที่ติ ไม่รู้ทำไม จงแดไม่รู้เลย

ว่าทำไมเขาถึงยอมให้ชานยอลทำแบบนี้กับร่างกายของเขา

แต่ที่น่าแปลกไปกว่านั้นคือ...

ทำไมเขาถึงรู้สึกดี และเคลิบเคลิ้มไปกับมัน...

ชานยอลไล่ริมฝีปากเก็บกลืนทุกส่วนของร่างกายจงแด มือหนาไล่เร้าเร่งลูบปลุกความกระหายในกามาให้ตื่นขึ้นอีกครั้ง จงแดเสียงแทบขาดใจ เขาอยากจะปล่อยเสียงครางออกมาดังๆ แต่มันติดอยู่ที่ห้องนอนนี้ไม่ได้กันเสียงเท่าไหร่นัก

ร่างเล็กบิดตัวเร้าๆใต้ร่างสูง จงแดหอบหายใจอย่างหนักเมื่อชานยอลไม่ยอมหยุดซุกไซ้และทำรอยบนตัวเขา สองมือแกร่งลูบขึ้นลดบริเวณเอวคอดอันอ้อนแอ้น ซึ่งมันสร้างความปั่นป่วนให้จงแดไม่น้อยเลยทีเดียว

ร่างกายและสมองของจงแดมันย้อนแย้งกันอย่างหนัก จงแดกำลังมีอะไรกับเพื่อนสนิทตนเอง แต่ถึงอย่างนั้นมันไม่ใช่ครั้งแรก แต่จงแดก็ไม่อยากให้มันมีครั้งต่อๆไป

ชานยอลผละตัวออก แต่มือแกร่งกลับตรึงข้อมือบางของจงแดไว้แน่น เขาจะไม่ยอมให้จงแดขัดขืน หรือแม้กระทั้งดื้อดึงที่จะหนีเขาไป รอยรักสีกุหลาบอาบผิวสีซีดของจงแดได้อย่างสวยงาม

ชานยอลยิ้มให้กับผลงามตรงหน้าของเขา จงแดงดงามราวนางฟ้า แต่กลับใจร้ายดังซาตาน ถ้าเทียบจงแดเป็นดอกไม้ จงแดคงคล้ายกับดอกฝิ่นสีแดง

เร่าร้อน

ดึงดูด

น่าค้นหา

แต่พิษที่มันมีกลับร้ายเหลือเลยทีเดียว

ชานยอลค่อยๆคว้าเข็มขัดของตัวเองที่อยู่หัวเตียงมามัดข้อมือขาว เพื่อกันไม่ให้จงแดหนีไป หรือบางทีมันอาจจะถูกใช้แค่ตอบสนองความต้องการทางเพศอันสุดแสนวิปริตของชานยอลเอง

จงแดไม่ขยับกายหนี ปล่อยให้ชานยอลจับข้อมือตนมัดเข้ากับหัวเตียงด้วยเข็มขัดหนังราคาเกือบเหยียบหนึ่งแสนวอน

ชานยอลผละมองจงแดรอบที่สอง มือแกร่งลูบไล้ผิวกายจงแดอีกครั้งราวถนอมแก้ว มือแกร่งไล่ผ่านทุกสัดส่วนของจงแดอย่างหยาบโลน

ใบหน้าสีซีดขึ้นสีแดงจนเหมือนว่ามันจะระเบิดออกมา คล้ายกับหัวของมนุษย์เมื่อโดนรถเหยียบจนมันเละ จงแดรู้สึกเหมือนโดนกระแสไฟฟ้าและไฟไหลผ่านเข้าตัวไปพร้อมๆกัน

มันทั้งร้อน และเสียวอย่างประหลาด แก่นของจงแดแข็งขึ้นสู้กับอากาศหนาวของเครื่องปรับอากาศที่มีอุณหภูมิสูงกว่าสภาพอากาศจริงๆเสียด้วยซ้ำ

“ชานยอลของร่างกายของจงแดได้ไหม”

เสียงทุ้มกระซิบแผ่วราวจะเผาไหม้จงแดไปในเวลาเดียวกัน เรียวขาขาวถูกจับแยกออกเสียกว้าง ทางรักของจงแดมันขมิบตอดรับถี่ๆอย่างเชื้อเชิญ โดยที่จงแดเองก็ไม่อาจควบคุมให้มันหยุดได้

“นายมันน่าสมเพช”

จงแดพูดแล้วถ่มน้ำลายใส่อีกคนอย่างรังเกียจ

ชานยอลใช้สองมือบิดขยี้ยอดอกสีชมพูน่ากินอย่างรุนแรง เขาไม่สนในสิ่งที่จงแดทำ ความเสียวไหลผ่านร่างจงแดซ้ำๆราวกับตอกย้ำว่าชานยอลกำลังจะสืบพันธุ์กับเพศเดียวกันอยู่

“อ๊าาาาาา... พอ.. อ๊ะ! ชานยอลพอแล้ว”

จงแดร้องขออย่างสุดจะทนในทุกสิ่งอย่างไม่ว่าจะเป็นความเสียวระคนทุกข์ หรือความรู้สึกผิดที่อาบขั่วหัวใจจงแดอยู่ เขาก็อยากจะให้ชานยอลหยุดมัน ก่อนที่ทั้งคู่จะไม่สามารถหยุดมันลงได้

จงแดรับรู้ถึงท่อนเนื้ออุ่นของชานยอลที่ดุนดันอยู่ปากทางหวาน จงแดกัดฟันแน่น อยากให้ชานยอลหยุด ไม่ว่าเขาจะอยากให้มันมากระแทกอยู่ในตัวมากแค่ไหนก็ตาม

“ชู่วว อย่าเกร่งนะ เดี๋ยวจะดีเอง”

ชานยอลกระซิบบอก ก่อนจะก้มตัวลงปรนเปรอความสุขสมให้จงแดโดยการดูดชิมรสหวานจากยอดอกสีสดทั้งสองข้างไปมา ชานยอลไม่ปล่อยให้ยอดอกของจงแดว่าง อีกข้างก็ถูกดูดกลืนด้วยริมฝีปาก อีกข้างจะถูกบดขยี้ด้วยนิ้วมือแกร่ง

“อ๊า.... เบา... ชานยอลเบาหน่อย มันเจ็บ อ๊ะ! ชานยอ.... อ๊าาาาาาา”

เสียงหวานที่สุดจะกดกลั้นไม่ให้ครางออกมาก็ไม่สามารถ จงแดยอมรับว่าชานยอลมีบทรักที่ค่อนข้างเลิศรสอยู่ไม่น้อย

ชานยอลแสนดื้อดึง ยิ่งจงแดครางห้ามเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งทำการล่วงล้ำร่างกายจงแดมากขึ้นเท่านั้น ความใหญ่โตแข็งขลึงเต็มที่ มันพร้อมที่จะทำการเสือกตัวเองเข้าไปรับสัมผัสความเสียวจากช่องทางรักสีสด

ชานยอลรีบผละตัวออกมาจากยอดอกทั้งสองข้างของจงแด แล้วหันมาสนใจกับแก่นกายของเขาแทน

ชานยอลรูดรั้งมันเพื่อบอกกับตัวเองว่าแท่งเนื้อนี้พร้อมจะสร้างความเสียวให้กับจงแดแล้ว ชานยอลจับแก่นของเขาจ่อมันเข้ากับทางรักสีหวานที่กำลังตอดตุบๆ

เขาไล่มองร่างกายของจงแดอีกครั้ง ข้อมือทั้งสองข้างถูกมัดไว้ด้วยเข็มขัดของชานยอลเอง มันขึ้นเป็นรอยแดงอย่างเห็นได้ชัด ใบหน้าหวานสบอารมณ์ไม่พอใจตัวชานยอลอย่างมาก

ร่างกายที่ดูบอบบางแสนน่าถนุถนอม เอวคอดที่น่าบีบให้แหลกภายในมือของเขา เรียวขาถูกแยกออกกว้างด้วยฝีมือของเขาผู้เอาแต่ใจ

แก่นขนาดใหญ่กดเข้าทางรักอย่างใจเย็น ไม่มีการเบิกทาง ไม่มีแม้แต่สารหล่อลื่น แม้มันจะฝืดเคืองชานยอลก็ยังดื้อดึงยัดมันเข้าไปจนสุดแท่งยาว

จงแดไม่แน่ใจว่าตัวเขาเป็นอะไร ความเจ็บปวดที่ทำเอาเขาหน้ามืด ทำให้รู้สึกปวดหัวจนจะระเบิดออกมา แต่มันกลับรู้สึกดี มือแกร่งทั้งสองข้างเลื่อนจับเอาที่เอวคอด เขาออกแรงบีบมันเบาๆ

“Fuck You!”

จงแดสบถด้วยความทรมาน มือใหญ่เริ่มควบคุมเอวเล็กคอดให้ขยับเข้าออก จงแดเจ็บ เขารู้ว่าตัวเองเจ็บ เอวที่ถูกบีบกดก็ปวดเสียจนทรมาน ทางรักที่ถูกเสียดสีด้วยความฝืดยังรู้สึกแสบร้อน

แต่ไม่มีแม้แต่หยาดน้ำตาแห่งความเจ็บปวด มีเพียงเสียงร้องนำลอตามแรงกระแทกของชานยอล

“เรียกชื่อฉัน!!”

ชานยอลคำรามก่อนจะเลื่อนฝ่ามือมาที่ลำคอขาว เขาเริ่มบีบ สลับกับการผ่อนแรงให้จงแดหายใจอย่างไม่สะดวกนัก รอยฝ่ามือขึ้นได้ชัดที่คอของจงแด

ร่างกายเริ่มกระตุก เพียงแค่ชั่วครู่ที่ทุกอย่างใกล้มืดดับ ออกซิเจนไม่ไหลมาเลี้ยงสมอง ทุกอย่างกำลังจะจบ จงแดกำลังได้เป็นอิสระ อีกนิดเขาจะได้สัมผัสกับความตาย โดยที่ในขณะนี้เขาจ้องหน้ากับมันอยู่

เมื่อจงแดรู้สึกเช่นนั้น ชานยอลจะลายมือออก ปล่อยให้ร่างบางโก่งตัวสูดออกซิเจนเข้าไปในลำคอพร้อมกับการไอที่ดูเหมือนจะผิดปกติอย่างมาก

ก่อนที่ชานยอลจะลงมือบีบมันใหม่ซ้ำแล้วซ้ำเล่า มองดูร่างจงแดกระตุกตอนใกล้ตาย มีบางครั้งที่มันเกือบจะสายไปทำให้จงแดปัสสาวะออกมาอย่างน่าเวทนา แต่ชานยอลก็ไม่รังเกียจแม้แต่น้อย เขายังตั้งใจที่จะร่วมเพศกับจงแดต่อไป

“อ๊ะ!! ช.. ชาน... อ๊ะ.. ชานยอล..”

เสียงเรียกแผ่วๆของคนใกล้ขาดใจมันทำให้ชานยอลรู้สึกดี ร่างสองร่างสอดประสานกันเป็นหนึ่งเดียวด้วยความวิปริตอย่างขีดสุด ชานยอลเริ่มเร่งเอวใส่อีกคนอย่างบ้าคลั่ง

“อ่าส์ ดีจงแด... ดีมาก.. รักฉัน!!! รักฉันเหมือนที่ฉันรักนาย!!!”

ชานยอลตะโกน ก่อนจะมองท่อนเนื้อขนาดใหญ่กระแทกเขาออกในร่างของจงแด เขายิ้มอย่างพอใจ มองมันด้วยความสุข เขาชอบแบบนี้ เลือดที่ติดมาตามขนาดแท่งทำให้มันลื่นมากขึ้นในการสอดใส่

ชานยอลพอใจก่อนจะออกแรงบีบคอจงแดมากขึ้น จงแดตัวกระตุก เขาจ้องหน้ากับความตายซ้ำๆ เรียวขาแยกออกกว้างอย่างอัตโนมัติ ชานยอลยิ้มก่อนจะคลายมือออกอีกครั้ง เขาปล่อยมือออก

ยิ้มให้จงแด รอยยิ้มที่แตกต่างไปจากเดิม มันดูไร้แววตาของชานยอลคนเดิม มันคือปีศาจอีกตนที่แอบซ้อนอยู่ในตัวชาน รอเวลาที่จะเปิดเผยออกมา

ชานยอลง้างมือขึ้นสูงก่อนจะฟาดมันลงที่ใบหน้าจงแดสลับไปมากับการกระแทกท่อนเนื้อ

“อ๊า.. ชานยอล... อื้อออ... ชาน.. อ่ะ!!! ชานยอล”

จงแดทั้งแสบและเจ็บใบหน้าไปหมด เขาต้องทน อย่างที่บอกว่าชานยอลเป็นคนเอาแต่ใจ เขาห้ามมันไม่ได้ ทำได้เพียงอดทนและทำมันต่อไป

แม้จะรู้ว่าผิด แต่จงแดก้าวเข้ามาในโลกทั้งใบของชานยอลแล้ว และจงแดคือทุกอย่างของชานยอล

สำหรับชานยอลแล้ว...

จงแดคือโลกทั้งใบของเขา

“พอ!!! ชานยอล!! อื้ออออ... เจ็บ อ้ากกก!!!”

จงแดไม่ขอให้ชานยอลหยุดกรากระทำอันป่าเถื่อนนี้ได้ เขาทำได้เพียงปรับตัวและทนไปกับมัน

บางครั้งก็เจ็บเจียนตาย แต่สุขสมเจียนบ้า

ยามชานยอลกระทำรุนแรงหัวใจดวงนี้มันเต้นรัวๆอย่างพอใจ ริมฝีปากที่แย้มยิ้มแม้เลือดจะกกปากเพียงใด กระพุ้งแก้มทั้งสองข้างแตกพอๆกับริมฝีปากที่โดนชานยอลกัด

ใบหน้าของจงแดอาบไปด้วยเลือดของตัวเขาเอง เขายิ้มให้กับชานยอลที่กระหน่ำจูบและตบเขาไม่ยอมหยุด จงแดไม่จูบตอบ ไม่สนองความใคร่ทางใดมากไป เขาทำมันไปตามธรรมชาติของตัวเอง

ชานยอลเริ่มกัดฝั่งรอยฟันตัวเองไปตามตัวของจงแด ร่างเล็กเจ็บเจียนบ้า เขาไม่อยากดิ้น เพราะยิ่งดิ้นชานยอลยิ่งรุนแรง ชานยอลพยายามมากที่จะทำรอยกัดไปทั่วตัวของจงแด ชานยอลมองมันเป็นงานอดิเรก มันคือการบูชาจงแด

สังเวยเขาด้วยความรัก ลุ่มหลงอย่างไม่สามารถหวนกลับ ยิ่งนานยิ่งจมดิ่ง เขาทั้งคู่ช่วยกันขุดหลุมฝั่งตัวเอง แม้รู้ว่าจะต้องตายในดินที่เหม็นอับ พวกเขาก็ยอม เมื่อรู้ว่าข้างกายจะมีคนอีกคน

“จงแด อ่าส์... จงแด จงแด จงแด”

ชานยอลพร่ำครวญชื่อจงแดไม่ขาดปาก เขาไล่จูบ ไปกัดไปอย่างคนบ้า จงแดได้แต่ร้องด้วยความเจ็บปวด จงแดเริ่มทรมาน เขาสะบัดศรีษะไปมาเพื่อเรียกสติที่ใกล้จะหายไป

ปลายทางปลายสวรรคเริ่มเข้าใกล้ ท่อนเนื้อของจงแดชูชัน มันเป็นการสำเร็จความใคร่ที่ไร้ความสุข

“อ้ากกก!!! อื้อออ... ชานยอล ชานยอล อ้ากกก!!!”

รอยแล้วรอยเล่าที่ประจับลงบนตัวของจงแด รอยฟันของชานยอลสร้างเป็นบาดแผลอันแสนเจ็บปวด อาบไปด้วยเลือดและน้ำลายของเขา ก่อนที่แผลจะเริ่มแห้งและเปลี่ยนเป็นแผลเป็นตลอดไป

มันจะไม่มีวันหาย จงแดจะจำได้ จงแดจะรับรู้ว่าเป็นของเขาของเขาเพียงคนเดียว

“ใกล้แล้ว จงแด.. ใกล้แล้ว”

ชานยอลรัวแก่นเนื้ออย่างคนคลั่ง เขาไม่สนใจว่าทางรักของจงแดจะฉีกเพียง แต่ใบหน้าของจงแดยังคงแย้มยิ้ม และส่งเสียงร้องอยู่ ชานยอลก็รู้แล้วว่าจงแดไม่เป็นไร..

“อ๊า.. ชานยอล!!! ชานยอล”

“อ่าสสสสส์”

จงแดปล่อยความเหนียวข้นออกมาจากแก่นตัวเอง แม้การร่วมเพศในครั้งนี้จะเต็มไปด้วยความทรมานอย่างถึงขีดสุด แม้ว่าจะเกือบตายอยู่หลายรอบ..

จงแดก็ปลดปล่อยออกมาได้

ทางรักสีหวานที่ทั้งอ่อนนุ่ม และตอดแท่งร้อนของชานยอลมันทำงานได้ดี ชานยอลรู้สึกเสียวปนสะใจจนสามารถหลั่งน้ำสีขาวออกได้

ชานยอลพรมจูบจงแดที่เหนื่อยอ่อนอยู่เช่นนั้น...